Entre el lado oscuro, ritmo de fado y rabietas desmedidas

Estamos a viernes y siguiendo con la costumbre tenemos rincón bloguero con recomendación.  El de hoy lo tenía claro desde la semana pasada, cuando escribí ese post terapia que tan poco programado tenía y tan abrupto fue. Lo primero agradecer a todos los que pasasteis y comentasteis, fue gratificante sentir vuestro apoyo, pero lo mejor de todo fueron esos comentarios con vuestros consejos.  Al principio había pensado recopilarlos y hacer un resumen, pero la gripe entró en nuestra vida y se me nublaron las ideas, eso sí invito a todos  aquellos que estéis pasando por una situación parecida, que los leáis concienzudamente son un libro abierto sobre soluciones, consejos, puntos de vista, la tribu materno-paterna en plena acción.

Me hubiera gustado hoy poder hablar sobre muchos avances, cambios y mejoras en can peineta-pintxos, pero los cambios requieren su tiempo. No he tenido el viento a mí favor la gripe y algún otro virus maligno hizo que tuviéramos 5 días de  standby total, pero yo tenía claro que quería seguir con algunas de mis directrices. Esta siendo duro, no os diré lo contrario,  el monillo es cabezota de narices (tiene a quien parecerse) y duro de roer. Pero tiene un corazón que no le entra en su pequeñajo cuerpo, al mismo tiempo que un gran afán de superación y tengo la esperanza que con el tiempo nos entendamos en esta jungla peligrosa que se convierte la maternidad. Sigo convencida que tengo que ponerle límites, porque así me lo confirmó su profe el otro día y porque después de leer, pienso que maría-amenazas, es decir la menda, tiene que cumplirlas sino no sirve para nada ni sus berrinches ni mis malos ratos.  Mi estrategia final ha quedado en:

-Cada vez que tenga un reacción incorrecta (gritos, rechazo, malos modos) o no hago caso a alguna de las indicaciones, se lo diré una vez, si no reacciona la segunda vez le digo cual será la consecuencia y a la tercera vez empiezo a contar  “a la de una, a la de dos  y tres”. Si para el tres ha reaccionado nada, sino le comunico sin alterarme que hoy la consecuencia es X.  Bueno excepto en los casos de berrinches y tal, que hasta que se calma me quito de en medio y si hay gente implicada nos vamos del lugar y punto, por ejemplo el parque.

-Por otra parte para que sea consciente, y siguiendo un poco lo que ha empezado mi amiga guiri y otras madres a quien ya les había escuchado el tema. Me he creado mi propia tabla o medidor de comportamiento monil.  Os presento foto de mi cutre DYI de madre desesperada:

medidor rabietas
DIY cutre y peinetero pero espero que efectivo

Como veréis no tiene mucho secreto. He elegido la foto de su compañero de cuarto, al que siempre le contamos todo y nos sonríe, debajo del post-it en forma de corazón está el nombre del Monillo, y luego 7 casillas con lo que tenía en casa. Al final un tesoro recubierto de gomets azules. En una cajita he guardado siete estrellitas de marquetería, que por un lado tiene un gomet azul y por el otro un punto rojo.  Al final del día voy con él delante del tablero (lo he puesto en el frigo), le pregunto cómo cree que se ha portado ese día, hacemos un resumen de las cosas y le ayudo a recordar, ayer le expliqué que no sería azul porque la había liado parda con su padre, pero le hice ver que si hoy mejora la podremos girar a azul. Ayer no protestó y sabe que el objetivo es tener 7 estrellas con gomets azul para tener el tesoro que quiera. El ha elegido un helado.  La idea es que el elija su sorpresa o tesoro, pero no quiero que sean cosas materiales por norma, sino comidas, juego comunitario, un DVD…

Bueno esta es la idea, no sé cuánto durará, por lo pronto hemos empezado en negativo en rojo, pero no desisto, tengo claro que este crucero es un largo viaje que me toca compartir con el monillo, mi siguiente meta es conseguir que el gorila se una a nuestro barco y acepte viajar con nuestras estrellas.

La semana pasada la sección especial de mamas & de papas de El País, con la bloguera Cecilia Jan , publicó un artículo de lo más acertado, tanto que no me queda otro remedio que nombrarlo la recomendación única y exclusiva de este viernes, me vino de perlas, habla de todas estos momentos y de las posibles opciones para superarlas.

el pais

 A VECES CAIGO EN EL LADO OSCURO

Quiero dar las gracias a Jaio, por recomendármelo, por pensar en mí, por estar ahí siempre y por conseguir que esa niña guapa que tiene por hija me llame casi por mi nombre, me haga 500 pedorretas y consiga que el monillo y yo le demos lecciones avanzadas de euskera con nuestras particulares actuaciones musicales.

36 thoughts on “Entre el lado oscuro, ritmo de fado y rabietas desmedidas

  1. Ains amiga, qué difícil, es este tema, las rabietas, las normas, los límites, como afrontarlos, gestionarlos. Y sí, es un camino largo, con avances y retrocesos, o eso creo.
    Yo con Tenedor, voy buscando el camino, y sé que muchas veces, me equivoco yo.
    Ahora estoy probando como tú, una tabla para poner los días en que nos portamos bien, y los que no, quiere conseguir un coche, y para ello va a tener que ganárselo.
    Esta tarde voy a la charla de Madresfera, con la Psicóloga Amaya, a ver qué tal, ya os contaré.
    Ánimo que nosotras también estamos aprendiendo.

    Besos mil

    1. Que bien lo de la charla, por aquí también tendremos que organizar una. Mira no sé como acabará esta historia pero como madre que quiero con locura a mi niño, no quiero que haya sido por no haberlo intentado… eso sí ya sabes a veces los días son marrones…

      Beso para ti petita y ánimo

  2. Pedir ayuda a la #tribu es una buenísima manera de saber que la solidaridad sigue existiendo.

    Me encanta la estrategia, yo tengo que perfeccionar la parte de “sin alterarme” pero también hago avances en eso. Y sobre todo no desesperes ni desistas, los cambios vienen poco a poco. Incluso imagino que al principio en vez de ir a mejor podrá ir a peor, porque estará desconcertado con el cambio de estrategia.

    No dejes de avisarme cuando consiga su premio. Yo te mandaré otro a ti, que también lo merecerás.

    Un beso mu gordo.

    1. Te dire que yo también estoy en fase de cambios, estoy por hacerme un cartelito de esos a mí misma y ponerme un gomet por cada vez que consiga no alerarme, que es difícil de narices y más cuando vienes de un día duro de trabajo. Pero este objetivo vale la pena y mientras no nos dejemos la piel y la salud, lo voy a intentar…

      UN beso guapa y viva la #tribu

  3. Me parece una gran idea lo del cartel y las estrellas!!!! Ánimo Peineta que sé que lo vais a conseguir,!!Te diré que a mi también me pasa y me altero bastante según el momento o el día pero cada vez intento más mantener la calma y no explotar cuando Laura entra en fase cabezona, berrinche, rabieta…sé que es complicado pero nadie nos dijo que educar y críar a nuestr@s hij@s fuera fácil. Por cierto yo creo que si consigues que se motive con lo de conseguir las estrellitas azules en menos tiempo de lo que piensas te veo comprándole el helado para él y otro para ti, qué os lo habréis ganado!!! El artículo que has recomendado me ha gustado mucho da consejos muy coherentes y que pueden ayudarnos mucho!!! Muchas gracias, un besazo muy fuerte y Feliz Fin de Semana!!!

    1. No sé si lo conseguiremos, pero que por intentarlo no sea, quizás en breve lo quité, pero quiero ver si somos capaces de llegar al teseros, si somos capaces de poner más de una estrella con punto rojo, siendo conscientes de ello y con la esperanza que al día siguiente puede girarse azul… q

      Eso si la noche que anuncie que hay atracón de helado esa noche seré muy felizzzzzzzzz

      Besazo grande y feliz finde pa vosotros

  4. Oye has pensado hacer un cuadro de esos para adultos. Uno para mi jefe, otro para el gilipuertas de mi compañero bicazas, otro para Sr. Padre… Anda que no vas a tener trabajo.
    Ánimo y paciencia amiga.

    1. PUes eso no, pero mehe planteado hacerme uno para mi misma para saber si en ese proceso cuantas veces no cumplo mi objetico y grito y pierdo los papeles…

      Si tendrían que patentar tablas medidoras para el ambiente laboral.

      Gracias y abrazo

  5. Me ha encantado el post, pero lo mejor es el agradecimiento a Jaio, ains, que bonito!!
    En su día, a mi hija mayor le hice una cartulina con “tareas” por hacer, al estilo de tabla de recompensa, y con sellos de caucho de animales y princesas (ella es muy rosa), que iba poniendo todos los días que conseguía ese avance: lavarse los dientes, recoger los juguetes, jugar con su hermana.
    En pocos días, tenía adquirida esas rutinas. Ánimo con los berrinches, y Monillo, no te dejes avasallar por tu madre! :p

    1. Jajaj eres única me encanta tu mensaje para el monillo, pero por ahora no se lo digo vaya que se me revolucione ms 😉

      Jaio es un cielo y bastante paciencia tiene con esta loca que le esta tocando por amiga virtual jajaj

      Yo creo que esto de las cartulinas y estas cosas algo de efectividad tiene o por lo menos eso quiero creer

      Besos

  6. amiga, cutre de narices esa tabla pero una idea sensacional ese estrellómetro! Desde luego tendré que emplear esas técnicas porque este niño tiene pinta de haber reunido toda la cabezonería por parte de materpater! Así que nada tú, yo me he leído el libro de Jové y tiene partes que ayudan mucho a comprender cosas. Igual que el de bésame mucho de gonzález. Esta claro que cada niño es un mundo pero a veces aportan luz al tema. El lado oscuro pesa, y desde luego nadie te dice que al ser madre debes adquirir un estrellómetro de 7 en Paciencia… si se pudiera comprar…
    En fin! Besotes reina y ánimos!!!!

    1. jajaj nadie mejor que tu para decirme que es cutre y lo es, pero a esas horas de la noche y poseida por la urgencia de hacer algo ya, es lo que pudo salir pero ya he dicho que es muy pero muy mejorable.

      Si señora paciencia es lo que nos hace falta.

      Yo tambien estoy leyendo ahora a Gonzalez..

      Besossssssss lady

  7. Joder nena, que difícil y que fácil, fácil porque se exactamente como te sientes.
    Aquí la menda es un autentico ogro, me han llamado de todo, nazi, súcubo del infierno, sargenta, etc., etc., en el trabajo soy muy seria y me gusta que las cosas se hagan bien y en mi casa soy una mandona….pero al parecer con el minibicho se me afloja el fuelle y le consiento demasiado, según parece yo no creo que sea para tanto, de momento es muy pequeño pero entiende perfectamente cuando me cabreo de verdad el jodio, eso si, a veces me descubro dándole unos gritos “que pá qué”…soy mi madre, con lo que juré y perjure que jamás de los jamases lo haría, pues lo hago, es difícil muy difícil no sucumbir a la provocación y al berrinche y darle lo que quiere por no escucharle o ponerte a gritar porque te tiene hasta el mismo farolillo….vamos que comparto tu dolor compañera, y aprovechando que está pasando por esta fase antes que yo, voy a ir copiándote lo de los gommets estilo supernani…a ver si funcionan, más a delante cuando sepa hablar….Y por tu monilllo puedes estar tranquila, si tiene el corazón grande y se parece a su madre, al final se dará cuenta de que hay cosas que puede hacer y otras que no y será más fácil el día a día.
    Besos

    1. Me vuelvo a repetir, yo a tí te quiero una jarta bonica y deseando que nos demos un abrazo en los madriles y nos tomemos un capoza. POrque amiga en este camino largo de la maternidad nos quedan noches de oscuridad y días de claridad 😉

      Besazo

  8. ¡¡Me encanta tu medidor de comportamiento!! Es genial y está curradísimo. Seguro que te funciona este método, aunque, como bien dices, Roma no se hizo en un día y nuestros hijos no se va a civilizar de un día para otro porque sus mamis así lo queramos. Sight!

  9. Yo todavía no he llegado a esa fase, así que voy tomando nota para cuando me toque. Miedo me da…. La idea de la tabla y las recompensas me parece muy buena. Además monillo es muy listo así que creo que rápidamente comprenderá la dinámica. Y cuando haya premio dile que Annetxu también le dará alguna sorpresa 😀 Ánimo que pasito a pasito seguro que encuentras el camino! Nadie hemos nacido sabiendo, y nuestros hijos tampoco, así que nos toca ir experimentando y aprendiendo juntos.

    No tienes nada que agradecerme, si acaso nosotras a ti y a Monillo. Que alegráis nuestras tardes y noches con canciones, risas y pedorretas 🙂 Tengo unas ganas de daros un abrazo enorme y poder hablar y cantar sin una pantalla de por medio que no veas. Espero que sea en unas pocas semanas… Baina jakin, naiz eta pertsonalki ezagutu ez, niretzako ezagutuko bazintuztet bezala dela eta izugarrizko karinoa dizuegula biok. Annek kasualitatez zuen argazkia ikusten badu SKype-n hasten da ezate “nana” edo horrelako zerbait, dela zure izena bere hizkuntzan 🙂 Eta mesedez, ez ahaztu inoiz ama bikaina zarela eta gutxinaka gutxinaka ikasten doana experientziaz, beste guztiak bezala. Beraz ez utzi inoiz inori ama txarra zarela sentiaraztea edo hau edo bestea egiteagatik epaitua sentitzea. Eta zalantza duzuean, deitu eta guk gogoraraziko dizugu pedorreta haundi batekin 😀 Muxu haundi haundi bat!!!

    1. Pues dejarle de dar sopresas que luego se acostumbra… Me gustaría responderte algo más pero no puedo porque me tiene emocionada tu comentario y ya te he dicho todo lo que tenía que decirte. Guk ere gogo asko daukagu aurrez-aurre zuekin egoteko.

      Por cierto estoy deseando que vengas para cocinarte pizza 😉

      Millaka muxu haundi ere zuentzat maria pedorretas

  10. Pues mira será cutre y todo lo que tu quieras pero la idea es buena y lo importante es que la llevéis a cabo y el monillo vaya aprendiendo de lo que hace día a día. Comparto lo que has dicho que nos vendría bien a nosotras mismas también para ver si cumplimos! Espero que el tiempo te vaya dando un poco de paz mental que ya te la mereces, y tengas éxito con el tema!! Animo que el camino ya lo has empezado a recorrer, ya nos contarás.
    Besicos!!

    1. Tu lo acabas de decir esta es una carrera de fondo, ya veremos si no desfallezco, hoy tampoco tiene estrella azul pero por lo menos se lo toma con calma y no monta en colera,pero que ganas tengo de poner la estrella azul…

      Besos y muchas gracias

  11. Querida Peineta, el cuadro de puntos te ha quedado niquelao como la artista que eres. Te aseguro que funciona, pero es un arma de doble filo. En mi casa vive una tortuga de tierra gracias a un cuadro de puntos.Increíble lo que son capaces de hacer si hay puntos de por medio. Además de vomitar en modo aspersor, son capaces de portarse como ángeles…. ahí qeda eso, avisada estás. Besos peineteros

    1. Jolín nena no me asustes… de animales ná de ná por ahora que son su padre, él y yo tenemos comopara montar un zoo 😉 pero todo se andará.
      El cuadro de puntos es resulton pero tanto como niquelao.. tu que me miras con buenos ojos.

      Lo de los vómitos es una cosa que va en el pack junto con otras tantas del estilo.

      Besos guapa

  12. Que decirte, que me parece estupendo lo que estas haciendo. Estas preocupada y estas atajando el tema. Me parece un método muy bueno, date tiempo que seguro que dará sus frutos y verás como finalmente viajaréis todos en el mismo barco.
    Yo tomo buena nota de todo, porque me llevas la delantera con el monillo, pero tengo una Medusilla que va a cumplir 2 años y ya sabemos como es esa edad. Además, tiene mucho carácter, así que estaré escuchando todos los consejos y experiencias que puedas dar porque seguro que me van a venir bien.
    Estoy contigo, Jaio es una maravilla de compañera del 2.0 , siempre está ahí ayudando y apoyando.
    Un abrazo!

    1. Dos años empiezan con las famosas rabietas, pero cierto es que aunque ya son conscientes no lo son del todo y esa etapa la superamos ingorando los momentos cumbres y cuando se relajaba intentado explicarle que no se reacciona así, los terribles 2!!!

      Jaio es un tesoro, uno de tantos que nos brinda este mundo 2.0

      Beso y abrazo pa ti

  13. Yo nunca he utilizado esos cuadros, pero me parece muy bien. Lo que más me gusta de tu post y de ti, es tu capacidad para escuchar y dejarte aconsejar por toda la tribu, cogiendo lo que crees que mejor se adapta a ti y a tu familia.
    Y mantente firme, que es mucho mejor, ya sabes los niños necesitan autoridad.
    Besos

    1. Vaya piropoza Quintano, pues a mí lo que más me gusta de vosotros es eso, que siempre siemrpe estais ahí y que todos y cada uno de vosotros teneis experiencias o consejos de los cuales siempre se aprende. Yo cuanto más pasan los años más claro tengo que no hay mejor manual de la maternidad-paternidad que las experiencias contadas y vividas, desde todos los puntos de vista.

      Espero seguir manteniendome firme pero con cariño, hoy ha habido estrella roja pero le costaba ponerla porque sabía que se habia portado mal en el super, pero el argumentaba y cierto es que luego había estado muy obediente. Hoy es de esos días donde a los dos nos ha costado poner el rojo, pero sueño con el día en que pongamos el primer azul, pero sobre todo el día que comamos helado!!!

  14. a mí me parece que la tabla y las estrellas están guays, lo que importa es que funcionen. ya nos contarás.
    me han parecido unos posts y unos comentarios muy pero que muy útiles, peineta, muchas gracias por compartir todo con nosotros. tomo buena nota mental de todo para cuando me toque.
    besos

    1. Sabes bego a veces tengo la sensación que me expongo como la que más, pero lo hago con la esperanza de que a parte de terapia, podamos sacar todo algo de esto y que sea evolutivo. No sé si la tabla servirá o no, pero sólo quiero saber que probé e hice todo lo posible porque las cosas cambiaran.

      Totalmente de acuerdo contigo, lo mejor de este tipo de textos suelen ser los comentarios y la del otro son de un valor incalculable.

      besos

  15. Hola preciosa llevaba retraso asi que como siempre llego tarde espero que los virus las gripes… los hayais mandado lejos al estilo peinetero, me gusta la tabla que le has montado y creo que vamos a hacer una nosotros también eso si yo empapelare el frigo con las tres tablas porque sino se celaran aunque la que la necesita es la peque porque se me rebela y me ataca los nervios, es un ejercicio genial.
    Y ese peque como no va a tener un corazon que no le cabe si tiene una madre con un pedazo corazon, I love you

    1. Bueno Tere me mira con demasiados bueno ojos eso esta clarisimo, pero que sepas que yo también te quiero una jartá bonica. Mi peque al igual que otros esta pasando por una etapa complicada, sólo espero que podamos encarrilarla.
      Animo con tu frigo empapelado jajajaj!

  16. Nos encanta tu programa de refuerzos casero. Sobre todo haz que las estrellas azules al principio no sean muy difíciles de alcanzar para monillo y así se motivará y querrá ir mejorando poco a poco su comportamiento. Paciencia, paciencia, paciencia….ya te lo dijimos el otro día, todo pasa y si cuentas con ayuda mejor. No sea tú la única fuente de premios y/o riñas. Un abrazo, seguiremos la evolución de monillo que con el interés que pone su madre no nos cabe duda será inmejorable.

    1. HOmbre mis farmaceuticas preferida jiji. Pues os dire que ayer dimos la vuelta a otra estrella roja y ahora mismo llevamos 4 estrellas azules, ese helado cada día está más cerca, aunque nos esté costando aún alguna rabieta que otra. Informaros que el gorila ya se ha sumada al carro y le he oido alguna negociación que otra refiriéndose a la estrella azul 😉 Ahora es cuestion de constancia y como bien dices PACIENCIAAAAA

      Un abrazo

Leave a Reply to peinetapintxosymimonillo Cancel reply